http://ghoghnooseraha.persianblog.com
آزاد و رها به اینجا سفر کرد
سرش قد سر سوزن بود و تنش سیاه و کرکی. لای برگهای درخت توت می لولید . نه چشمی و نه گوشی . نه بالی و نه پایی . می خورد و
می خزید. و به قدر دو وجب انگشتِ بسته آدم جلو می رفت . زندگی
را تا همین جا فهمیده بود . اما آسوده بود و خوشبخت . دوستانش
هم دوستش داشتند .
دوستانش : کرم های کوچک خاکی
هر از چند گاهی اما تن لزج و چسبناکش را به شاخه ای می چسباند .
قدری سکوت و قدری سکون چیزی در او اتفاق می افتاد . رنجی
توی تن کوچکش می پیچید . دردش می گرفت . ترک می خوردو
بیرون می آمد : هر بار تازه تر ‘ هر بار محکم تر .
دوستانش و اما به او می خندیدند . به شکستنش ‘ به ترک برداشتنش .
به درد عمیق و رنج اصیلش . و او خجالت می کشید . دردش را پنهان می کرد و رنجش را . بزرگ شدنش را . رشد کردنش را .
روزها گذشت و روزی رسید که دیگر آنچه داشت خوشنودش نمی کرد .
چیز دیگری می خواست . چیزی افزون . افزون تر از آنچه بود .
می خواست دیگر شود.دیگر گون. از سرتا به پا واز پا تا به سر.
می خواست و خواستنش را به خدا گفت . خدا کمکش کرد ‘ اورا
در مشت خود گرفت و به او تنیدن آموخت .بافت و بافت و با فت.
و تنهایی را به تجربه نشست . و سرانجام روزی پیله اش را پاره
کرد و دیگر بار به دنیا آمد . با بالی تازه و دلی نو .
و آن روز ‘ آن روز که آن کرم ِ کوچک بال گشود و فاصله گرفت و بالا
رفت‘آن روز که آن خود کهنه اش را دورانداخت‘ دوستانش نفرینش کردند ودشنامش دادند و فریاد برآوردند که این گناهی نابخشودنی است‘
این خیانت است.اینکه کرمی ‘ پروانه باشد.
اما تو بگو ‘ او چه باید می کرد؟
خاک و خزیدن و خوشبختی یا غربت و خدا و تنهایی !
نمی خوام قصه بگم اما باید از یه جایی شروع کنم.
شده بعضی وقتا دلتون از یه چیزی بسوزه ؟
شده دلتون بخواد داد بزنین اما صداتون در نیاد ؟
اگه شده پس گوش کنین :
چقدر دلم سوخت وقتی یه روزی یه جایی از این زمین خدا، برتری آدما رو با ثروتشون سنجیدن ،نه با کاراشون، نه با فکرشون،
نه با ایمانشون، نه با تقواشون .
چقدر دلم سوخت وقتی از یک نسل سومی مثل خودم اما کمی کوچکتر پرسیدم که گذشت و فداکاری .....و حتی نذاشت سوالم تموم بشه
و گفت: گذشت و فداکاری کیلویی چند؟ گفت : اگه یه جا گیر بیفتم مثلا توی آتیش و قرار باشه به خاطر نجات کسی جون خودم
به خطر بیفته جون خودم رو ور می دارم و میرم بی خیال فداکاری، بی خیال ایثار ....بعدش در حالی که با خنده دور می شد،
داد زد: خانوم تا کی شعار می دی!
یعنی واقعا شعاره؟ یعنی واقعا همه این حرفا مال توی کتاباس ، تازه نه کتابای الان ، مال حافظ و سعدی و مولانا و شاید سهراب و نیما....
یعنی واقعا آدما دیگه دلشون برای درختا و گلا، برای پرنده ها، برای آسمون ، برای ستاره هاش
نمی تپه ؟ برای آدما لابد دیگه خیلی خنده داره.....
یعنی فقط حافظ بود و مردمان اون زمان که به سروسهی و...عشق می ورزیدن؟
یعنی فقط سهراب بود که قبله اش گل سرخ بود؟ یعنی فقط او پی آواز حقیقت میرفت ؟ پس ما چی؟ ما کجای این دنیا وایسادیم ؟
چرا دیگه آدما از دیدن طلوع و غروب خورشید ذوق زده نمی شن ؟ چرا دیگه آدما وقتی ماه و ستاره ها توی آسمون می بینن ،
محو تماشا نمی شن ؟ اصلا چرا آدما به همدیگه گل مصنوعی هدیه می دن ؟ شاید تقصیر همین مصنوعیه ، آدما به همدیگه
گل مصنوعی می دن ، خنده مصنوعی ، گریه مصنوعی ، عشق مصنوعی تحویل میدن
زمین ایمان آورد و جهان سبز شد
زمین سردش بود.زیرا ایمانش را از دست داده بود،نه دانه ای از دلش سردر
می آوردو نه پرنده ای روی شانه اش اواز می خواند.قلبش از نا امیدی یخ
زده بود و دست هایش در انجماد تردید مانده بود.خدا به زمین گفت:
عزیزم ایمان بیاور،تا دوباره گرم شوی.
اما زمین شک کرده بود،به آفتاب شک کرده بود،به درخت شک کرده بود،
به پرنده شک کرده بود.
خدا گفت: به یاد می آوری ایمان سال پیشت چگونه به پختگی رسید ؟تو داغ و
پرشور بودیو تابستان شد، و شوروشوقت به بار نشستو کم کم از آن شوق و
بلوغ به معرفت رسیدی،نام آن معرفت را پاییز گذاشتیم.اما من به تو گفتم که
از پس هر معرفت ،معرفتی دیگر است و پرسیدمت که آیا می خواهی تا ابد به
این معرفت بسنده کنی؟
تو اما بی قرار معرفتی دیگر بودی . و آن گاه به یادت آوردم که هر معرفت دیگر
در پی هزار رنج دیگر است . و تو برای معرفتی نو به ایمانی نو محتاجی .
اما میان معرفت نو و ایمان نو فاصله ای تلخ و سرد است که نامش زمستان
است.
فاصله ای که باید در آن خلوت و تامل و تدبیر را به تجربه بنشینی ، صبوری و
سکوت و سنگینی را .و تو پذیرفتی .
اما حال وقت آن است که از زمستان خود به در آیی و دوباره ایمان بیاوری وآنچه
را از زمستان آموختی در ایمان تازه ات به کار بری . زیرا که ماندن در این
سکوت و سنگینی رسم ایمان نیست . ایمان شکفتگی و شور و شادمانی
است . ایمان زندگی است .
پس ایمان بیاور . ای زمین عزیز !
و زمین ایمان آورد و جهان گرم شد . زمین ایمان آورد و جهان سبز شد . زمین
ایمان آورد و جهان به شور و شکفتگی و شادمانی رسید .
نام ایمان تازه زمین ، بهار بود.
آهنگ دریا
هر بار که می آیی
چهره ای دیگر داری
از کف ساخته شده ای
یا از حباب
کاکلی از اشک شوری
پوستت زیر نور ماه می درخشد
نیمه ماهی نیمه گراز
نیمه کودکی زیبا نیمه نهنگ
آیا من مال توام
یا تو مال منی
شاید فقط قرار است
بیایی و در ذهن من بازی کنی
تو را نیمه شب ها
بیشتر دوست دارم
هرچند که نمی دانم
روزها چه فرقی می کنی
خواهش می کنم
آنگاه که قرار است
نقش انسان را بازی کنی
لبخند بزن
تو می آیی
هر فصل
اما بهارها متفاوتی
تو دیو فصلی هستی
تو ستاره دریایی
تو موجودی هستی
که با موج می آیی
خودی می نمایی
و فرو می روی
اما صبر کن صبر کن
تا خون به جسم غریب تو نیز
چون من راه یابد
نامی بیابی
و در این دنیای دیوانه
گوشه ای از خود داشته باش
صبر کن صبر کن
تا تنهایی ات را صبورانه
به انتظار امدن موجی بلند
در کنار دریا بگذرانی
همچون من
شاید آن روز من و تو
با هم تنها باشیم
قلمم تحمل قفس ندارد پیشی!
پیشی!این روزها می شکنم در خودم مدام. من شکستنی نبودم.
تو نمی دانی این روزها چه بلایی سرم آمده است؟!
یعنی دچار کدام درد بی درمان شده ام آخر؟!
پیشی! روزهاست که خواب نمی بینم، اما هیچ یادم نمی رود.
روزی را که آمدی توی خوابم،
صورت خندانت جلوی چشمهایم است هنوز.
پیشی!این روزها در رخوتی عجیب دست و پا می زنم.
پیوندی نیست دیگر میان خنده هایم و روزهایم.
اصلا می دانی،انگار این روزها دارم توی خواب دست و پا می زنم،
توی خواب راه می روم.
می بینی پیشی؟!
خب،انگار دیگر دقیقه هایم رنگی نیستند.
یادم بده شکستنی نباشم این روزها.
شکست را دوره نکنم دیگر.
پیشی!شعرهایم را بخوان نرم نرم؛
بخوان،من می خواهم روزها و روزها بنویسم.
نمی خواهم روزگار از نوشتن دورم کند؛
قلمم تحمل قفس را ندارد.
تو بگو،آخر چطور می شود روزگار را دور زد و باز عاشق بود؟!
می خواهم بنویسم این روزها ،تو یادم بده شکستنی نباشم پیشی!
از خدا یک کمی وقت خواست
وای، ای داد بیداد
دیدی آخر خدا مهلتش داد!
آمد و توی قلبت قدم زد
هر کجا پا گذاشت
تکه ای از جهنم رقم زد
او قسم خورد و گفت:
آبروی تو را می برد
توی بازار دنیا
مفت، قلب تو را می خرد
آمد و دور روح تو پیچید
بعد با قیچی تیز نا مر ئی اش
بالهای تو را چید
آمد و با خودش
کیسه ای سنگ داشت
توی یک چشم بر هم زدن
جای قلبت
قلوه سنگی گذاشت
قلوه سنگی به اسم غرور
بعد از آن ریخت پرهای نور
و شدی از زمین دورودور
برد شیطان دلت را کجا،کو؟
قلب تو آن کلید خدا،کو؟
ای عزیز خداوند
پیش از آنکه درِ آسمان را ببندند
پیش از آنکه بمانی
تا ابد در زمینی به این دور و دیری
کاش برخیزی و با دلیری
قلب خود را از او پس بگیری
سنگ عشق
زمین عاشق شد و اتشفشان کرد و هزار هزار سنگ اتشین به هوا رفت.
خدا یکی از ان هزار هزار سنگ اتشین را به من داد تا در سینه ام بگذارم و قلبم باشد.
حالا هروقت که روحم یخ می کند سنگ اتشینم سرد می شود و تنها سنگش باقی می ماند و
هروقت که عاشقم سنگ اتشینم گر می گیرد و تنها اتش اش می ماند.
مرا ببخش که روزی سنگم و روزی اتش.
مرا ببخش که در سینه ام سنگی اتشین است.
سیل عشق
عاشق شد و عشق قطره قطره پشت دلش جمع شد و یک روز رسید که قلبش ترک برداشت
و عشق از شکاف دلش بیرون ریخت.
سیلی از عشق راه افتاد و جهان را عشق برد.فردای ان روز خدا دوباره جهانی تازه خلق کرد.
مردم اما نمی دانند جهان چرا این همه تازه است.
زیرا نمی دانند که هر روز کسی عاشق می شود و هر روز جهان را عشق می برد و خدا هر روز
جهانی تازه خلق می کند !
رنگ عشق
در و د یوار دنیا رنگی است . رنگ عشق.خدا جهان را رنگ کرده است .رنگ عشق و این رنگ
همیشه تازه است و هرگز خشک نخواهد شد.
از هر طرف که بگذری لباست به گوشه ای خواهد گرفت و رنگی خواهی شد.
اما کاش چندان هم محتاط نبا شی شادباش و بی پروا بگذر که خدا کسی را دوست تر دارد که
لباسش رنگی تر است !
وقتی راه رفتن اموختی دویدن بیاموز و دویدن که اموختی پرواز را. راه رفتن بیاموز زیرا راه هایی که می روی جزیی از تو می شودو سرزمین هایی که می پیمایی بر مساحت تو اضافه می کند.
دویدن بیاموز چون هر چیز را بخواهی دور است و هرقدر که زود باشی دیر .
وپرواز را باد بگیر نه برای اینکه از زمین جدا باشی برای انکه به اندازه فاصله زمین تا اسمان گسترده شوی.
من راه رفتن را از یک سنگ اموختم.دویدن را از یک کرم خاکی و پرواز را از یک درخت.
بادها از رفتن به من چیزی نگفتند زیرا ان قدر در حرکت بودند که رقتن را نمی شناختند!پلنگان دویدن را یادم ندادند زیرا ان قدر دویده بودند که دویدن را از یاد برده بودند.پرندگان نیز پرواز را به من نیاموختند زیرا چنان در پرواز خود غرق بودندکه ان را به فراموشی سپرده بودنداما سنگی که درد سکون را کشیده بود رفتن را می شناخت و کرمی که در اشتیاق دویدن سوخته بود دویدن را می فهمید و درختی که پاهایش در گل بود از پرواز بسیار می دانست.
انها از حسرت به درد رسیده بودند و از درد به اشتیاق و از اشتیاق به معرفت.
وقتی راه رفتن اموختی دویدن بیاموز.و دویدن که اموختی پرواز را.راه رفتن بیاموز زیرا هر روز باید از خودت تا خدا گام برداری. دویدن بیاموز زیرا چه بهتر که از خودت تا خدا بدوی.وپرواز را یاد بگیر زیرا باید روزی از خودت تا خدا پر بزنی.
گفت:خدایا!نماز می خوانم و روزه می گیرم.ذکر می گویم و دعا می کنم.راز می گویم و نیاز می کنم.اما این نیست انچه تو می خواهی.دلم راضی نمی شود.می دانم که چیزی بیش از اینها باید کرد.
خدا گفت:اری چیزی بیش از اینها باید کرد و انگاه اسمان را بر شانه های او گذاشت و گفت:این است انچه می خواهم.این که اسمان را بر دوش بگیری.
جوانمرد گفت:سنگین است.سنگین است.سنگین است.
شانه هایم دارد می شکند.نزدیک است که اسمانت بر زمین بیفتد!خدا گفت:یاری بخواه جهان هرگز از جوانمردان خالی نخواهد بود.
پس جوانمرد فریاد بر اورد که ای جوانمردان یاری یاری یاری ام کنید.عرش خدا بر پشت ما ایستاده است.نیرو کنید ومرد اسا باشید که این بار گران است.
و چنین شد که هرروز کسی از گوشه ای و هر روز کسی از کناری به در امد.کسی که تکه ای از اسمان خدا را بر پشت گرفت.
هزار سال گذشته است و هزاران سال دیگر نیز خواهد گذشت.اما اسمان خدا هرگز بر زمین نخواهد افتاد.زیرا جهان هرگز از جوانمردان خالی نخواهد ماند.
