....

                                دو بال کوچک نارنجی                                    

هیچ کس وسوسه اش نکرد ، هیچ کس فریبش نداد، او خودش سیب را از شاخه

چید و گاز زد و نیم خورده دور انداخت .                                                     

او خودش از بهشت بیرون رفت و وقتی به پشت دروازه بهشت رسید، ایستاد.   

انگار می خواست چیزی بگوید .چیزی اما نگفت.  خدا دستش را گرفت و مشتی

اختیار به او داد و گفت : برو ؛زیرا که اشتباه کردی . اما اینجا خانه توست هر وقت

که بر گردی ؛ و فراموش نکن که از اشتباه به آمرزش راهی هست .                 

او رفت و شیطان مبهوت نگاهش می کرد . شیطان کوچکتر از آن بود که او را به  

کاری وادار کند . شیطان موجود بیچاره ای بود که در کیسه اش جز مشتی گناه 

چیزی نداشت .                                                                                   

او رفت اما نه مثل شیطان مغرورانه تا گناه کند ، او رفت تا کودکانه اشتباه کند .

او به زمین آمد و اشتباه کرد ،بارها و بارها . اشتباه کرد مثل فرشته بازیگوشی

که گاهی دری را بی اجازه باز می کند ، یا دستش به چیزی می خورد وآن را 

می اندازد . فرشته ای سر به هوا که گاهی سر می خورد ،می افتد و دست و

بالش می شکند .                                                                            

اشتباهای کوچک او مثل لباسی نا مناسب بود که گاهی کسی به تن می کند.

اما ما همیشه تنها لباسش را دیدیم و هرگز قلبش را ندیدیم که زیر پیراهنش بود.

ما از هر اشتباه او سنگی ساختیم و به سمتش پرت کردیم . سنگهای ما روحش

را خط خطی کرد و ما نفهمیدیم .                                                            

اما یک روز او بی آنکه چیزی بگوید ، لباسهای نا مناسبش را از تن در آورد و       

اشتباه های کوچکش را دور انداخت و ما دیدیم که او دو بال کوچک نارنجی هم  

دارد ؛ دو بال کوچک که سال ها از ما پنهان کرده بود و پر زد مثل پرنده ای که به 

آشیانه اش بر می گردد.                                                                        

او به بهشت برگشت و حالا هر صبح وقتی خورشید طلوع می کند ، صدایش را

می شنوم ؛ زیرا او قناری کوچکی است که روی انگشت خدا آواز می خواند.