وقتی راه رفتن اموختی دویدن بیاموز و دویدن که اموختی پرواز را. راه رفتن بیاموز زیرا راه هایی که می روی جزیی از تو می شودو سرزمین هایی که می پیمایی بر مساحت تو اضافه می کند.

دویدن بیاموز چون هر چیز را بخواهی دور است و هرقدر که زود باشی دیر .

وپرواز را باد بگیر نه برای اینکه از زمین جدا باشی برای انکه به اندازه فاصله زمین تا اسمان گسترده شوی.

من راه رفتن را از یک سنگ اموختم.دویدن را از یک کرم خاکی و پرواز را از یک درخت.

بادها از رفتن به من چیزی نگفتند زیرا ان قدر در حرکت بودند که رقتن را نمی شناختند!پلنگان دویدن را یادم ندادند زیرا ان قدر دویده بودند که دویدن را از یاد برده بودند.پرندگان نیز پرواز را به من نیاموختند زیرا چنان در پرواز خود غرق بودندکه ان را به فراموشی سپرده بودنداما سنگی که درد سکون را کشیده بود رفتن را می شناخت و کرمی که در اشتیاق دویدن سوخته بود دویدن را می فهمید و درختی که پاهایش در گل بود از پرواز بسیار می دانست.

انها از حسرت به درد رسیده بودند و از درد به اشتیاق و از اشتیاق به معرفت.

وقتی راه رفتن اموختی دویدن بیاموز.و دویدن که اموختی پرواز را.راه رفتن بیاموز زیرا هر روز باید از خودت تا خدا گام برداری. دویدن بیاموز زیرا چه بهتر که از خودت تا خدا بدوی.وپرواز را یاد بگیر زیرا باید روزی از خودت تا خدا پر بزنی.