زمین ایمان آورد و جهان سبز شد
زمین سردش بود.زیرا ایمانش را از دست داده بود،نه دانه ای از دلش سردر
می آوردو نه پرنده ای روی شانه اش اواز می خواند.قلبش از نا امیدی یخ
زده بود و دست هایش در انجماد تردید مانده بود.خدا به زمین گفت:
عزیزم ایمان بیاور،تا دوباره گرم شوی.
اما زمین شک کرده بود،به آفتاب شک کرده بود،به درخت شک کرده بود،
به پرنده شک کرده بود.
خدا گفت: به یاد می آوری ایمان سال پیشت چگونه به پختگی رسید ؟تو داغ و
پرشور بودیو تابستان شد، و شوروشوقت به بار نشستو کم کم از آن شوق و
بلوغ به معرفت رسیدی،نام آن معرفت را پاییز گذاشتیم.اما من به تو گفتم که
از پس هر معرفت ،معرفتی دیگر است و پرسیدمت که آیا می خواهی تا ابد به
این معرفت بسنده کنی؟
تو اما بی قرار معرفتی دیگر بودی . و آن گاه به یادت آوردم که هر معرفت دیگر
در پی هزار رنج دیگر است . و تو برای معرفتی نو به ایمانی نو محتاجی .
اما میان معرفت نو و ایمان نو فاصله ای تلخ و سرد است که نامش زمستان
است.
فاصله ای که باید در آن خلوت و تامل و تدبیر را به تجربه بنشینی ، صبوری و
سکوت و سنگینی را .و تو پذیرفتی .
اما حال وقت آن است که از زمستان خود به در آیی و دوباره ایمان بیاوری وآنچه
را از زمستان آموختی در ایمان تازه ات به کار بری . زیرا که ماندن در این
سکوت و سنگینی رسم ایمان نیست . ایمان شکفتگی و شور و شادمانی
است . ایمان زندگی است .
پس ایمان بیاور . ای زمین عزیز !
و زمین ایمان آورد و جهان گرم شد . زمین ایمان آورد و جهان سبز شد . زمین
ایمان آورد و جهان به شور و شکفتگی و شادمانی رسید .
نام ایمان تازه زمین ، بهار بود.
