عشق پلنگی است که در رگهایم می دود.پلنگی که می خواهد تا خدا خیز بردارد.
من این پلنگ را قلاده نمی بندم و رامش نمی کنم.حتی اگر قفس تنم را بشکند.
خدا ماه است و این پلنگ می خواهد تا ماه بپرد.حکایت پلنگ و ماه عجب ناممکن است.اما هرچه ناممکن تر است زیباتر است.
پلنگ عشق به هوای گرفتن ماه است که به اسمان جست می زند.اما هزار هزار فرسنگ مانده به ماه می افتد.دره های جهان پر از پلنگان مرده است که هرگز پنجه شان به اسمان نرسیده است.
خدا اما پرش پلنگ عشق را اندازه می گیرد نه رسیدنش را .و پلنگان می دانند که خدا پلنگی را دوست تر دارد که دورتر می پرد.
